One day...
Blijf op de hoogte en volg Marlies
15 Februari 2013 | Verenigde Staten, Summit
*sighs, inhales, exhales, whatever*
Deze blog zou eigenlijk over de USA moeten gaan, maar dat lukt me niet. Ik wil niks vertellen over hoe het hie gaat, sorry. Het gaat goed, ik ben thuis en ben nog geen enkele avond thuis geweest. Altijd de hort op, gymming, Starbucks of the city, dat is onze "Lizzy".
De reden dat ik deze blog schrijf is niet omdat ik jullie wil entertainen met de fabuleuze, excentrieke, overdreven verhalen over 'The Big Apple', want die kennen we allemaal wel. Nee, het is ietwat zinvoller, betekenisvoller en belangrijker. Ik heb goed nieuws uit Zuid Afrika. Het land waar mijn hart ligt, bij de mensen die een warm hart nodiig hebben, en veel meer dan dat.
Lieselot vertrok een aantal weken geleden voor haar vakantie terug naar South Africa, en Jonathan laat ook zo nu en dan wat van zich horen. Dan niet gesproken te hebben over het hoofdkantoor.
Het begon allemaal op het US consulate in Amsterdam toen ik mijn visa moest aanvragen. In een wachtkamer met ca. 50 mensen. Daar zat ik dan, te wachten totdat mijn naam omgeroepen werd. Ik keek om me heen en observeerde de mensen, zoals ik dat altijd doe. De televisie stond aan, ik zag een vlag verschijnen op het scherm. Een erg kleuurijke vlag die ik herkende, het drong niet tot me door. Totdat ik de mensen zag, de plaats, en allemaal 'signs' die verwezen naar dit land. Ik beet op m'n lip om m'n tranen te bedwingen. Dit is een waardig slot van mijn lifetime experience.
January 15th, Connecticut, USA
Ik voel me thuis onder de Zuid Afrikanen, dat blijkt maar weer. Want de Zuid Afrikaanse meiden (blank) zaten voor me tijdens de meeting. Ik raakte aan de praat met ze en natuurlijk kon ik het niet laten om I Care te woord te brengen. Blijkt het nichtje van onze vrijwilligerrscoordinator voor me te zitten. Ze stuurde haar tante een bericht met: "Je gelooft nooit wie er achter me zit... she knows you" Waarop haar tante antwoorde: OMG wat een kleine wereld, ze was mijn beste vrijwilliger ooit. I love her so much, what a lovely girl". Het was me duidelijk: Ik hoor daar thuis. And one day.. I'll be coming home again!
Enfin, Ndumiso en Sfundo zijn veilig en hebben weer kans op een toekomst. Dat vertelden Lies en Jona, wat een opluchting. Best news ever...xo
Deze blog zou eigenlijk over de USA moeten gaan, maar dat lukt me niet. Ik wil niks vertellen over hoe het hie gaat, sorry. Het gaat goed, ik ben thuis en ben nog geen enkele avond thuis geweest. Altijd de hort op, gymming, Starbucks of the city, dat is onze "Lizzy".
De reden dat ik deze blog schrijf is niet omdat ik jullie wil entertainen met de fabuleuze, excentrieke, overdreven verhalen over 'The Big Apple', want die kennen we allemaal wel. Nee, het is ietwat zinvoller, betekenisvoller en belangrijker. Ik heb goed nieuws uit Zuid Afrika. Het land waar mijn hart ligt, bij de mensen die een warm hart nodiig hebben, en veel meer dan dat.
Lieselot vertrok een aantal weken geleden voor haar vakantie terug naar South Africa, en Jonathan laat ook zo nu en dan wat van zich horen. Dan niet gesproken te hebben over het hoofdkantoor.
Het begon allemaal op het US consulate in Amsterdam toen ik mijn visa moest aanvragen. In een wachtkamer met ca. 50 mensen. Daar zat ik dan, te wachten totdat mijn naam omgeroepen werd. Ik keek om me heen en observeerde de mensen, zoals ik dat altijd doe. De televisie stond aan, ik zag een vlag verschijnen op het scherm. Een erg kleuurijke vlag die ik herkende, het drong niet tot me door. Totdat ik de mensen zag, de plaats, en allemaal 'signs' die verwezen naar dit land. Ik beet op m'n lip om m'n tranen te bedwingen. Dit is een waardig slot van mijn lifetime experience.
January 15th, Connecticut, USA
Ik voel me thuis onder de Zuid Afrikanen, dat blijkt maar weer. Want de Zuid Afrikaanse meiden (blank) zaten voor me tijdens de meeting. Ik raakte aan de praat met ze en natuurlijk kon ik het niet laten om I Care te woord te brengen. Blijkt het nichtje van onze vrijwilligerrscoordinator voor me te zitten. Ze stuurde haar tante een bericht met: "Je gelooft nooit wie er achter me zit... she knows you" Waarop haar tante antwoorde: OMG wat een kleine wereld, ze was mijn beste vrijwilliger ooit. I love her so much, what a lovely girl". Het was me duidelijk: Ik hoor daar thuis. And one day.. I'll be coming home again!
Enfin, Ndumiso en Sfundo zijn veilig en hebben weer kans op een toekomst. Dat vertelden Lies en Jona, wat een opluchting. Best news ever...xo
-
15 Februari 2013 - 19:55
Carry Begeer:
Wel, lieve Marlies, dat is dan helemaal duidelijk. Ik ben er door geroerd.
Blijf het ook goed hebben in de USA want daar ben je nu.
Lieve groet van Carry -
16 Februari 2013 - 00:41
Janneke:
Je echte thuis staat in barendrecht!!! -
16 Februari 2013 - 19:53
Cynthia:
Home is where the heart is ...... X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
